Wat mijn moestuin mij leert

Het is alweer het tweede seizoen dat ik een moestuin heb – in een kas, zo’n drie kilometer van mijn huis. Ik wilde eigenlijk niets bij mijn huis vandaan want in het seizoen moet je er bijna elke dag naar toe. Elke keer weer op de fiets stappen om water te geven…. Maar het bleek één van m’n beste beslissingen ooit.

Iemand vertelde me erover, en ik schoof het maandenlang terzijde. Totdat het begon te kriebelen. Alsof de tuin mij riep (beetje overdreven misschien maar zo voelde het echt). Dus ik trok de stoute schoenen aan, sprong op de fiets… en ging het gewoon doen.

Wat begon als een praktische manier om groente te kweken, groeide uit tot een onverwachte teacher in mijn leven. Want wát een lesmateriaal ligt er in zo’n tuintje.

Laat me je meenemen.

Aarde aan je handen, rust in je hoofd
Soms heb ik echt geen zin om naar de tuin te gaan. Maar zodra ik daar ben, wil ik eigenlijk niet meer weg. Het voelt alsof ik ergens instap waar alles klopt – een plek waar je niet hóéft te presteren, maar gewoon mag zijn.

De tuin vraagt niet veel. Alleen aandacht. En oké, af en toe water, voeding en wat snoeien. En natuurlijk oogsten. In ruil daarvoor krijg ik iets terug dat lastig uit te leggen is: rust, aarding, verbinding. Ik voel letterlijk met m’n handen wat het betekent om ergens écht contact mee te maken. Alsof de planten terugfluisteren: dank je wel dat je kijkt, dat je luistert.

En misschien klink ik nu wat ongewoon – maar eerlijk: er zit liefde in deze samenwerking. Ik geloof echt dat je het verschil voelt als iets met aandacht is gedaan. De energie verandert. In mij, in de planten, in alles daar omheen.

Zen en de kunst van mislukte oogsten
Geduld. Overgave. Twee woorden die je in de tuin vanzelf leert – of je nou wil of niet. Planten haasten zich niet. Ze wachten rustig tot jij langskomt met water of compost. En ze gaan pas bloeien of vruchten geven als zij er klaar voor zijn. Geen stress. Geen oordeel. Ze zijn er gewoon.

Soms word je ‘beloond’ met een slakkenplaag of rupsenfeestje. Of groeit dat zorgvuldig geplante paprikaplantje uit tot… niks. Dat is balen, maar ook oké. Niet alles hoeft te lukken. De tuin dwingt je om mee te bewegen. Om los te laten. Net als het echte leven eigenlijk.

Ik zie anderen soms chagrijnig worden als er iets mislukt in de tuin, zeker als het wordt opgegeten. Maar ik denk dan: hé, de natuur is geen supermarkt. Je kunt niet alles controleren. En ergens is dat juist de magie.

Alles begint in de bodem
Als je iets wilt leren over het leven, kijk dan naar de bodem van een moestuin. Daar, waar je niks ziet, gebeurt het meeste. Het wemelt van het leven – schimmels, bacteriën, beestjes – een compleet micro-universum dat alles mogelijk maakt wat je boven de grond wél ziet groeien.

Het doet me denken aan m’n eigen lijf. Wat er onder de oppervlakte gebeurt – m’n eigen microbioom – bepaalt ook hoe ik me voel, hoeveel energie ik heb. De bodem verdient aandacht. Niet alleen compost of voeding, maar échte aandacht. Zonder een vruchtbare basis, groeit er niets. Niet in de tuin, en ook niet in jezelf.

Zaaien is niet hetzelfde als oogsten
Laatst hoorde ik in een podcast: “Je plant de zaadjes, maar plukt de vruchten niet.” En ineens dacht ik: huh, dat ben ik!

Ik steek zóveel tijd en liefde in mijn moestuin – maar heel eerlijk? Soms heb ik wat geoogst wat ik vervolgens niet opeet. En waarom? Geen idee. Misschien ben ik onbewust beter in geven dan in nemen. Misschien durf ik mijn eigen groei nog niet helemaal te plukken.

En dat raakte me. Want het is precies wat ik in andere delen van mijn leven ook zie: ideeën genoeg… maar het echt laten bloeien? Spannend. Misschien ben ik bang voor wat er gebeurt als het lukt.

Dankbaar voor alles wat groeit en bloeit
Ondanks alles ben ik zó dankbaar. Voor de groenten die ik eet. Voor de weckpotten vol zomer in de winter. Voor de inzichten, de rust, de spiegel die de tuin mij geeft.

Het is bijzonder om iets te eten waarvan je weet waar het vandaan komt – en vooral: wat je erin hebt gestopt. Niet alleen compost en water, maar ook tijd, liefde, frustratie, overgave. Het smaakt anders. Het voelt rijker.

En het mooie? Elk seizoen mag ik weer opnieuw beginnen.

Wil jij ook een teacher die je niet verveelt, geen collegegeld vraagt en af en toe met tomaten gooit? Begin een moestuin. Al is het maar op je balkon. Je krijgt er gegarandeerd vieze handen en een fris hoofd van.